Zie het even voor je:
Een zaal vol mensen op een door jou te kiezen locatie.
(Natuurlijk coronaproof)
Het publiek zit in theateropstelling.
Op het ’toneel’ drie acteurs, een muzikant en een spreekstalmeester.
De spreekstalmeester gaat het gesprek aan met de zaal. Over het thema dat we natuurlijk met jou hebben voorbesproken.
Hij gaat een actieve interactie aan met de zaal. Vraagt hoe de thematiek hen bezig houdt.
Wat het hen doet. Hoe zij er tegenaan kijken. Waar hun belemmeringen zitten en hun verlangens.
Gedurende dit proces vraagt de spreekstalmeester op verschillende momenten aan de acteurs om dat wat er besproken is ter plekke in beeld te zetten. Een korte scene, een stilstaand beeld of misschien zelfs in een lied.
Op basis daarvan vraagt de spreekstalmeester dóór.
Het publiek krijgt hun eigen woorden zo uitvergroot of juist gerelativeerd terug, wat maakt dat het gesprek zich verdiept.
De spreekstalmeester initieert en faciliteert deze verdieping.
Alles tijdens deze interactie met de zaal gebeurt op basis van improvisatie, dus volledig in het hier en nu.
Resultaat:
Je mensen spreken zich uit over wat hen bezighoudt rondom de thematiek. Er is verdieping en/of relativering ontstaan. Betrokkenheid bij het onderwerp op een heel bijzonder manier aangereikt.
