door Hugo Vos | dec 17, 2020
met wie moet ik nu delen wat me lief is of me raakt nu de keuze voor ons beiden onomkeerbaar lijkt gemaakt wie kan ik nog vragen hou me even stevig vast ik heb moeite met het tillen van een veel te zware last wie kan ik nog kusjes sturen als ik eenzaam ben in bed nu...
door Hugo Vos | dec 16, 2020
laatst ben ik de schaamte kwijtgeraakt man! dat was me een vertoning naakt zingend met mijn sokken aan doorzocht ik alles in mijn woning terwijl ik deuren, kasten, lades opentrok liet ik luide boeren, harde winden in de hoop dat ik toch ergens mijn schaamte terug zou...
door Hugo Vos | dec 15, 2020
het lukt me niet de schijn op te houden de mensen lezen mij zoals ik ben met al mijn hoogte- en mijn dieptepunten niets anders dan ik mijzelf ook ken ik doe dit al mijn hele leven verspreidde steeds een eerlijk beeld och had ik toen maar mooiere plaatjes kunnen delen...
door Hugo Vos | dec 14, 2020
de oude schrijver legt zich neer naast zijn lege pen blaast zijn laatste letters uit nu vloeit er niks meer op papier geen inkt geen inspiratie slechts een woordeloze vlakte vol diepe barsten in de verstofte grond van zijn letterlijk...
door Hugo Vos | dec 13, 2020
diep in mij woont de twijfel denk ik ik mag hem niet zo geloof ik hoewel… misschien is ie wel aardig of toch niet? zal ik hem eens, terwijl ik schrijf, naar boven halen? kijken wat dat doet? nee… dat kan niet goed zijn voor dit gedicht...
