De deur van kamer 3 lag volledig uit haar voegen, geknakt half over de grond en half tegen de muur van het smalle gangetje die op de lobby uitkwam. Een grote stofwolk vulde de gangen. Jan Vermeer was door de drukgolf opzij geslagen en vond zichzelf versuft op de grond terug tegen de plantenbak in de hoek van de lobby.
De gordijnen zwaaiden wild na en in het kamertje daarachter klonk nog steeds het gekwetter van de televisie. Er klonk gevloek. Maria Stuivenberg kwam met een verwilderd gezicht tevoorschijn. “Wat zullen we verdomme nou beleven?!,” riep ze.
Jan Vermeer krabbelde op, sloeg het meeste stof van zijn lichaam af en keek verbijsterd naar de ontstane puinhoop.
“Van jou komt niks dan ellende!” riep Maria naar Jan Vermeer, terwijl ze naar de uit zijn voegen geslagen deur liep. Er klonk gekreun uit kamer 3. Maria werkte zich door de puinhoop naar binnen.
“Godallemachtig!,” klonk het. Vermeer! Kom helpen. En waag het niet om de hulpdiensten te bellen!
___________
2023 ©Hugo Vos
(Dit is een bemoeiverhaal.
Je kunt je met het verloop van dit verhaal bemoeien. Welke vragen heb je bij dit verhaal? Waar wil je graag antwoord op? Wat hoop je dat er gaat gebeuren?
Zet het in een commentaar hieronder en wie weet neem ik het mee in het vervolg)
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.