door Hugo Vos | jan 24, 2021
De avondklok… Ik heb er maar een liedje op herschreven. (Naar: Het kleine café aan de haven van Pierre Kartner) De avondklok tikt over straten en pleinen Het zwarte gat valt in de stad En mensen die stil In hun huizen wegkwijnen Zij hebben het nou wel gehad De...
door Hugo Vos | jul 1, 2019
(Op de wijze van zilv’ren draden tussen t goud) ‘k Lig wat bleek tussen de dekens ‘k Staar verhit naar het plafond ’t Voelt alsof ik zo kan breken `k Wou dat ik nog praten kon Heel mijn lijf voelt als een vloertapijt Uitgeleefd en vol met mijt...
door Hugo Vos | jun 29, 2019
Jacobus wou zo graag naar zee Pa die wou er niet van horen Maar ondanks dat ging hij toch mee Een zeeman was geboren Hij schrobde hier, hij schrobde daar Hij schrobde alle boorden En midden op de oceaan Dacht hij aan vaders woorden: refr. De wereld bezeilen Dat wordt...
door Hugo Vos | okt 26, 2018
Stel dat de oorlog in jouw straat woedt En je uiteindelijk zelfs vluchten moet Waar zou jij dan heen gaan lieve schat Naar een kelder? Een andere stad? En als die andere stad niet veilig blijkt En je situatie hier onhoudbaar lijkt En dat er plots een lichtpunt brandt...
door Hugo Vos | jul 30, 2018
Ik heb een volk vermoord Ik kon niet anders Ze stonden in slagorde voor mijn woning en drongen met tientallen tegelijk mijn keuken binnen ondanks mijn protest Ik voel me slecht hieronder En ergens ben ik ook wel opgelucht Eerst trachtte ik in vrede ze te verdrijven...
door Hugo Vos | mrt 11, 2018
refr. Mijn leegte die is steeds zo vol van jou en als ik vol ben van je dan is het hier zo leeg Ik heb zo hard mijn best gedaan Je liet je niet eenvoudig winnen Je hebt me lang niet toegelaten Ik wilde je zo graag beminnen En toen je eindelijk voorover boog om mij op...
