door Hugo Vos | apr 2, 2020
onze kinderen zie je niet nietsen terwijl wij grote mensen sippen beklimmen zij hun zijwielfietsen hun schommels en hun wippen zij ballen zich langs tegenslag stoepranden hun zorgen vrij word als een kind, bespeel de dag kleurkrijt je onrust maar opzij Iedere dag een...
door Hugo Vos | apr 1, 2020
als eenzaamheid je schrijnend pakt de moed je tergend in de schoenen zakt je hebt geen kat, geen hond om toe te spreken je ziet je bestaan in kleine stukjes breken wanneer er niemand komen kan om je te strelen die de pijn van je alleenzijn voor eventjes kan helen...
door Hugo Vos | mrt 31, 2020
en als ik strakjes oud ben zit ik wéér achter de ramen mijn lijf zal dan veel stroever zijn ik heb geen klusjes om te doen ik zal ook dan over mijn straatje turen wachtend tot iets voor eventjes één moment zijn aandacht geeft -afleiding is een vluchtig goed- dan hoop...
door Hugo Vos | mrt 30, 2020
in de spiegel van mijn poëzie denk ik mezelf te zien echo’s uit de diepe voor die ik door mijn pad te ploegen getrokken heb waarvan ik de kluiten omgekeerd op mijn papieren aarde stort wie zie ik echt? ben ik dat daar of zie ik slechts de sporen het opgewaaide...
door Hugo Vos | mrt 29, 2020
de maalbox van mijn brein loopt vol met onnodig veel berichten die datzelfde brein dan voor zijn lol van alle kanten gaat belichten helaas voor mij vergeet mijn brein die immers druk is met die taken hoe vermoeiend dit voor mij kan zijn en hoe uitgeput het me kan...
