door Hugo Vos | nov 11, 2020
de dichter vangt gedachten met zijn pen zijn visgerei hij gooit een lijntje uit en wacht en wacht tot een beet dan haalt hij woorden binnen glibberend kronkelend soms tegenstribbelend tegenstribbelend geven ze zich over aan de kunst langzaam stervend op het...
door Hugo Vos | nov 10, 2020
als langzaamaande dagen tellen gaanje tred vertraagtje zicht vervaagtje echtgenootal jaren doodje bent alleenkunt nergens heendit huis is niet het jouwewie zijn die vreemde vrouwenje voelt je een ontheemdeje dochter is een vreemdedie het misschien wel goed bedoeltmaar...
door Hugo Vos | nov 9, 2020
zo ’s avonds laat, gordijnen dicht moet ik opeens weer aan je denken je blonde haar, je fijn gezicht dat glaasje wijn inschenken ik mis je aan de tafel hier je lach, de vrolijke gesprekken het plankje kaas en het plezier opeens besloot je te vertrekken je echo houdt...
door Hugo Vos | nov 8, 2020
de radiator tikt zichzelf tot leven komt weer uit haar koude dood ze kreunt haar warmte door de muren daar ik de thermostaat ontsloot het haalt de stilte uit de kamer waarin ik eenzaam binnentreed ze spreekt tot mij met al haar warmte waardoor ik mij toch welkom...
door Hugo Vos | nov 7, 2020
de bemanning die mijn schip bestuurt het hart mijn kapitein mijn brein de eerste stuurman en mijn organen de matrozen ze waren er toen ik het kocht ik heb ze zelf niet gekozen het schip, gedoopt tegen mijn zin voer door talloos zware stormen de bemanning houdt...
door Hugo Vos | nov 6, 2020
ze zei: ik denk dat ik mijn burn-out plan zo halverwege juli ik voel wel dat ie eerder wil maar ik heb ‘m liever nu nie ach juli is misschien niet slim dan gaan we op vakantie maar of ie in het najaar past dat is natuurlijk geen garantie ik moet daar zes projecten...
