door Hugo Vos | mei 23, 2020
mag ik bij je weghuilen hartgrondig tegen je aantranen dat je je arm om me heentroost me toemaars geeft en ochtochs dat mijn schokschouderen jouw borstkas laat stotteren en als mijn tranen op zijn en ik heb nog huil over dat je me dan wat van jouw tranen geeft omdat...
door Hugo Vos | mei 22, 2020
ik heb vandaag gehuild om het gemis van een publiek ‘k zag een intense monoloog begeleid door prachtige muziek ik zag ook de lege stoelen en die pluche rode zaal in het theater van de pixels dichtbij, ver weg, schraal ik heb vandaag gehuild ondanks het spel en de...
door Hugo Vos | mei 21, 2020
de nacht valt wat is hij toch onhandig iedere dag opnieuw vroeg of laat valt hij neem dan de dag die heb ik nog nooit zien vallen
door Hugo Vos | mei 20, 2020
in dat huis waar oude mensen wonen wiens heden langzaamaan wordt uitgewist schuifelen geleefde levens en verhalen mee met de vergetelheid de afgrond in de makelaar, de rechter, de timmerman hebben hun betekenissen afgelegd geen functie meer hun verhalen zijn tot...
door Hugo Vos | mei 19, 2020
mijn hersenpan heeft een volume van zo’n dertienhonderd centiliter en daar past toch de hele aardbol in ik voel soms dat ik zelf die wereld ben mijn hart een volume van zo’n achtentwintig centiliter en daar past zoveel liefde in ik denk soms dat ik zelf die liefde...
door Hugo Vos | mei 18, 2020
dan staan we tegenover elkaar kijken elkaar aan zien de glinstering in het tranenmeer diep in gewelven van elkanders ogen een van ons zet die eerste stap we komen langzaam op elkaar af spreiden de armen -dat alleen al- eerst dat voelbare veld noem het energetisch...
