door Hugo Vos | feb 23, 2020
ik ben vandaag mijn haast voorbijgesneld ik naderde hem van achteren hij leek vrijwel stil te staan ik had hem eerst niet eens herkend tot hij me groette en me vroeg: ‘Waar ga jij zo snel naar toe?’ die vraag van hem… daar moest ik even over nadenken ik ben er voor...
door Hugo Vos | feb 22, 2020
nu ik weet waar ikzelf mijn pijn voel en waarom kan ik zien hoe ik jou met zorg kan omringen ik zal je signalen duiden je blik omlaag of dofheid daarin je hand beschermend op je buik ik zal ze herkennen want ik ken ze dan rest mij slechts jou echt te zien want...
door Hugo Vos | feb 21, 2020
twee tienermeiden in de trein zitten aan elkaar hun haar een staart moet goed iets strakker niet té ja duh! ’t is niet hun kapsel maar hun vriendschap die ze vervlechten een hechte
door Hugo Vos | feb 20, 2020
jonge ranke vingers smeden haar witte en zwarte toetsen om tot goud ik drijf mee op golven van weleer Rachmaninov Schubert ze herrijzen uit hun graf och mocht ik toch al was het slechts voor één prelude nu even deze vleugel...
door Hugo Vos | feb 19, 2020
Van den oevers onzer taal vlieden woorden weg die nimmer wederkeren. Woorden dragen kortstondig slechts dit eindig aardse leven en zijn ten lange leste ten dode opgeschreven.
door Hugo Vos | feb 18, 2020
de havik en de haas keken elkaar heel even aan een flits in dat ene allesomvattende moment was het de liefde? de schuld? contact? het was magisch de havik vloog door de haas schudde zijn vacht akkerland herademde geluid keerde terug och kon de mensheid toch iets...
