door Hugo Vos | feb 21, 2022
ongeneeslijk alleen het woord al is zo zwaar dan is de ziekte nog niet eens genoemd maar de donkere wolken hangen klaar ongeneeslijk een vloek die eenmaal uitgesproken voor heel je leven bij je blijft en in je lijf en hoofd blijft spoken ongeneeslijk wie zou dat woord...
door Hugo Vos | feb 20, 2022
zoveel gezichten heeft de gletsjer langzaam schuivend over ’t land kijk maar goed je kunt ze tellen schiet wel op en haast je want ze zal binnenkort verdwijnen omdat de mens een leefstijl kiest waarmee haar afdruk op de aarde maakt dat ze haar gezicht...
door Hugo Vos | feb 19, 2022
de bomen konden eindelijk (het komt niet heel vaak voor, zoiets) weer een stevig potje strijden om wie het langst kan blijven staan eerst was er de trainingsronde (op donderdag met Dudley) maar dat was echt een lachertje want vrijdags kwam Eunice eraan mijn god wat...
door Hugo Vos | feb 18, 2022
Vorige week deed ik een dappere poging tot het schrijven van mijn eerste Ollekebolleke ooit. (Zie hier).Onderaan gaf ik nog een korte uitleg over de opbouw van deze versvorm.Mijn zoon wees me op een verkeerde beklemtoning van de zesde regel: Dat moet een...
door Hugo Vos | feb 17, 2022
zoveel vrienden ben ik al verloren hielden op met te bestaan doordat ik ze had uitgelezen of van het witte doek zag gaan misschien dat daarom soms het lezen of naar de film mij moeizaam gaat daar ik weet dat onvermijdelijk de hoofdpersoon mij weer...
door Hugo Vos | feb 16, 2022
