Ik kom zojuist van een speeddatesessie vandaan.
Gewoon om het eens mee te maken. Ik weet niet hoeveel mannen ik drie minuten heb gesproken. Maar het zijn sowieso gewoon teveel. Ik denk dat ‘de man’ gewoon een specimen is dat niet bij me past.
Ik moet letterlijk bijkomen van wat me deze middag allemaal is voorgeschoteld.
Natuurlijk waren het allemaal vriendelijke gesprekjes. En natuurlijk zat er heus wel een potentiële kandidaat tussen. Maar ze hebben allemaal wel wat. Een geur die me niet bevalt, een zenuwtrek, een oogopslag om over de inhoud en de rest nog maar te zwijgen. En tjesus… wat móest ik daar? Dat naarstige overdreven gezoek naar ‘hebben we een klik of niet?’.
Nee, daten is niks voor mij. En single zijn is zo gek nog niet. De wanhoop in een mens om alleen over te blijven… ik ken hem niet. Het bevalt me prima in mijn uppie. Nogmaals, het is mijn omgeving en met name de stelletjes die pushy worden om me te koppelen. Klaarblijkelijk kunnen zij niet alleen.
Ik ben gelukkig in mijn uppie. Ik heb een prima klik met mezelf. En mocht er iemand rondlopen met wie ik een klik voel, dan vind ik dat vast leuk. En zo niet, het is mij om het even.
Kijk mij nou heerlijk ontspannen zitten hier in mijn stamkroeg aan de leestafel. Geen gedoe. Niemand die iets van me wil en niemand bij wie ik iets ‘hoef’. Bevalt me prima.
“Hallo?”
“Hallo…”
“Annejet?”
“Nee, sorry… ik ben Margreet.”
Leuke man…
“Vreemd, ik zou een date hebben hier… maar ze komt niet opdagen klaarblijkelijk.”
“Ach dat is ook wat.”
“Het is mijn eerste date ever… na het overlijden van mijn vrouw twee jaar geleden. Een man moet wat.”
“Och, wat naar om te horen. Gecondoleerd”
“Dank u.”
“Zeg maar je hoor… Zal ik de plaatsvervangende date voor je zijn?”
Wat zeg ik nou?!
“Dat zou wel heel raar zijn natuurlijk. Maar ja. Ik ben er nou toch.”
“Ga zitten. Wat wil je drinken? Ik trakteer!”
“Oh nou… da’s aardig. Doe maar een biertje dan.”
“Ik ben Margreet, aangenaam.”
“Aangenaam. Bert. Bert Prins”
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)