Dit wordt wederom een saai verhaal. Ik zeg het je.
Of nou ja, saai… ik ben vandaag gedoucht. Hoera! Het hoogtepunt in de week.
Het is altijd weer een verrassing wie er nou weer binnenstapt als de thuiszorg komt. Wie is het deze keer die de eer heeft om mijn naakte, aftakelende lijf te aanschouwen en te mogen reinigen? Wie mag vandaag mijn klokwerk oppoetsen en aan de andere kant een natte washand door mijn bilspleet langs mijn anus halen?
Ik kan mezelf prima douchen hoor, tot daar waar mijn armen reiken. En sinds ik een douchekruk heb is dat alweer een heel stuk lager. Maar toch… het zit ‘m in het inzepen en het afdrogen van de achterkant. Dat lukt me met geen mogelijkheid.
Tja… en als je dan in een aanleunvoorziening woont, dan is het al snel zo dat je gedoucht wórdt in plaats van ‘gaat douchen’.
Ik kaartte het per ongeluk aan bij mijn intake en zo had ik naast een kleinere woning opeens ook een doucheabonnement. Het kan raar gaan in de wereld.
Een halve douchebeurt, alléén de achterkant, omdat ik daar niet bij kan, is ook weer zo wat. Dus ze wassen alle kanten voor me.
Och ja, het wordt wel gestimuleerd hoor, mijn zelfredzaamheid. “Doet u eerst maar wat u zelf kunt, dan maken wij het voor u af mijnheer.” Ja… leuk, maar met mijn tempo en met hun werkdruk is het evident wie het eerst toegeeft aan: “Weet u wat? U krijgt vandaag de full package! Wij doen het vandaag helemaal voor u, hoe is dat? U boft maar weer.”
Ja, dank je de koekoek.
Vandaag was Mo er. Een vrolijke, doorpakkende verzorgende met Noordafrikaanse roots. Heerlijke vent. We lachen wat af.
Maar soms krijg je ook iemand over de vloer met wie je nog geen kop koffie zou willen drinken. Mariane bijvoorbeeld. Een ‘Juffrouw Bullstronk’ uit een of ander Slavisch land, of Baltisch, of weet ik het.
We hebben nog nooit een normale conversatie kunnen voeren. Ze heeft er simpelweg het vocabulaire niet voor. Tien woorden denk ik, dan houdt het op. ‘Ja’, ‘Nee’, ‘Koud’ ‘Heet’ ‘Goed’.
Gunst ik denk dat ik nog overdreef met mijn ‘tien’. Ze varieert in haar woordenschat gelukkig wel met uitroeptekens en vraagtekens. Dus je mag het totaal enigszins met twee vermenigvuldigen.
Ze bedoelt het vast goed hoor. Maar ze is niet bepaald zachtzinnig. En ik geef me er maar weer aan over.
Waar mensen weinig bij stilstaan is dat als je alleen woont en op leeftijd bent, dat aanraking dan een zeldzaamheid is. Een hand geven is tegenwoordig ook al niet meer vanzelfsprekend, dus de enige aanraking die ik nog krijg is die van professionele zorg. En van mij mag daar best wat liefde in.
Nee… niet de liefde van de erotische soort, daar vraag ik niet om. Maar enige liefdevolle aandacht in de aanraking zou welkom zijn. Zoals bij sommige kappers, die met aandacht en zorg je haar wassen. Dat is een momentje van genieten. Maar ja… mijn haar is ook niet meer wat het was.
Maar vandaag Mo dus. Met zijn humor. En zijn zorg. Liefdevol. Ik werd er blij van. Het maakte mijn dag en stukje minder saai.
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)