Vanmiddag na de, je gelooft het niet, macaroni met kaas en ham, (Godnondeju, hier hebben professionele koks over nagedacht, nee gekker nog, die hebben het gepland, ingekocht, gemaakt en gedistribueerd ook! Wat denken ze wel niet… ? Dit is waar ouderen van dagen van zullen smullen?!! We ze zullen ze eens verwennen?!) maar goed, na de warme hap dus, heb ik mijn middagslaapje overgeslagen. Het is niet dat ik die middagslaapjes nodig heb, maar het doodt de tijd voor een uur. Maar vanmiddag ben ik in plaats van mijn dutje aan de kruiswoordpuzzel gegaan.
Aan mijn eettafel bij het raam, terwijl er af en toe een koolmees in het voederbakje neerstreek zat ik met mijn potloodje met gummetje een Zweeds raadsel in te vullen.
Ik ben een pessimistische puzzelaar, Ik doe het met potlood en gum. Een optimistische puzzelaar puzzelt met inkt. Zo een was ik er vroeger. Met het lengen der jaren heb ik gemerkt dat er iets verschuift. Er vallen gaten in mijn brein. Het denkproces vertraagt, verdwaalt soms in haar eigen gangenstelsel. Mijn kronkels slibben dicht. Gangen raken afgesloten, kennis raakt geïsoleerd, of verdwijnt gewoon. Dan moeten er omwegen gemaakt en kom je soms de verkeerde woorden tegen die voor het oprapen liggen, die je oppakt en meeneemt, maar die het dan toch niet zijn.
Dan moet er gegumd. En vanmiddag…
‘Moelijk’. Elf letters. Beginnend met een i, eindigend met een d.
Dan staar ik naar de lege vakjes en dat zwarte pijltje dat de richting van het woord aangeeft. Elf letters. Beginnend met een i…
Ik staar naar het woord. Ik kijk naar buiten. Begroet een pimpelmees. Of was het een koolmees? Ik staar weer naar de lege vakjes.
Mijn aandacht wordt afgeleid door de wekelijkse vuilnisauto. Die stopt bij de ondergrondse container, installeert zijn zijpoot. Heft zijn grote sterke lange arm, haakt zich in de drie ronde gaten en tilt die hele lange container uit de grond. Waarom zo’n grote container bij dit aanleuncomplex? Wat hier aan afval weggegooid wordt, past simpelweg in iets dat nog niet de helft zo groot hoeft te zijn. Maar goed, dat hele apparaat wordt omhoog getild, boven de wagen gehangen, het mechaniek wordt in werking gezet, de bodem opent zich en braakt zich in de grote hongerige bak van de wagen. De arm zwaait weer terug en de container wordt weer in het grote vierkante gat geschoven waar hij uitgetild is.
Laatst hadden ze hem per ongeluk een kwartslag gedraaid. De opening waar wij onze zakken in mikken zat opeens aan de zijkant. Je had ze moeten horen hier in de flat. Hoe men het zich in het hoofd haalde om oude van dagen dit aan te doen? Schande toch?
Enfin. Ik zat nog met mijn elf vierkante gaten die gevuld moesten worden. ‘Moeilijk’. Ik ben thee gaan zetten. Met een kokosmakroon. ‘Moeilijk’ beginnend met een i. Eindigend met een d. Ik weet ‘m nog steeds niet. Ik denk dat ik het puzzelen ook maar moet opgeven. Het wordt me te ingewikkeld.
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)