Saaiheid laat niet met zich spotten.
Ik ben opgegroeid met het adagium Rust, Ritme en Regelmaat.
Zo hebben we ons kind ook opgevoed. Hij is uiteindelijk goed terecht gekomen. Iets erin heeft dus gewerkt. Maar helaas, het Ritme in zijn lijf werd verstoord, waardoor ik hem heb overleefd. Zo gaan de dingen. Het universum is volgens mij veel minder van de drie R-en dan dat de wetenschap van toen ons deed geloven.
Maar het is er bij mij ingegoten, daardoor ingesleten en uiteindelijk ingebakken. Resultaat op mijn oude dag: alle dagen zijn hetzelfde. Om 7:45 de wekker, om 7:54 sla ik het dekbed van me af en om 7:55 sta ik op. Ik doe mijn ochtendding, om 9:00 zit ik aan het ontbijt, om 10:30 aan de koffie, om 12:30 aan de warme maaltijd, om 13:30 een dutje op de bank, om 15:00 aan de thee… enfin je snapt ‘m. En dat iedere dag opnieuw. Zoek de verschillen. Die zitten ‘m dan in: dinsdag de thuiszorg, vrijdag de huishoudelijke hulp en de rest van de variatie moet ik zelf aanbrengen.
Goddank is de buurvrouw vandaag jarig. Dat maakte dat ik gisteren het avontuur met zonder regiotaxi beleefde. En het maakt dat ik vandaag mijn hoofd breek over wat ik het goede mens zal geven voor haar verjaardag. Want het bloemetje is dus niet gelukt. Zal ik een plant uit mijn eigen vensterbank geven? Niet echt een aanbeveling want die planten zijn op sterven na dood. En wat voor signaal geef ik daarmee af? Ik ga vanmiddag maar bij haar op de koffie met de belofte dat ze nog iets van me krijgt. Of ik rollator nog even naar de buurtsuper iets verderop.
Maar eerst moet ik mijn huis opruimen, want zo dadelijk komt Sophia, de huishoudelijke hulp. Die moet ik niet met mijn rotzooi opschepen natuurlijk. Dus ik zet mijn schoenen netjes in de gang, ik stapel de kranten op en gooi degene die ik wél gelezen heb in de oudpapier doos. Ik doe mijn bescheiden afwasje en ik maak mijn bed een soort van op. In de badkamer zet ik alles netjes op het plankje onder de spiegel. Ik haal nog even een borstel door de wc, want ik laat sporen na waar zij niks van hoeft ter weten. En daarna kan ik wachten aan mijn tafel bij het raam tot ze komt. Het wekelijks ritueel op vrijdag. Ik zie haar altijd arriveren op haar fiets met fietstassen.
Zij gaat aan het werk en ik voel me ongemakkelijk omdat ik gastvrij wil zijn en tegelijkertijd snap dat ze haar werk moet doen. Ik wil graag een praatje maken maar weet dat ze daar geen tijd voor heeft en dat ze daar niet voor komt. Ik wil haar koffie aanbieden, maar dat past niet. Enfin. Het zijn mijn twee ongemakkelijke uurtjes in een wekelijks vast ritueel.
Vandaag zat ik aan mijn tafel naar buiten te kijken toen ik de grote grijze bestelbus met de zwarte driehoeksvlaggen zag voorrijden. Af en toe valt ons de eer te beurt om dat te aanschouwen. Een doorbreking van het ritme. En je vraagt je als eerst af natuurlijk voor wie deze onwelkome taxi nu komt voorrijden. Het duurde niet lang of ik hoorde stemmen bij mijn buurvrouw. Even dacht ik dat het haar verjaardagsvisite was. Tot ik me besefte dat ik mijn middag ook aan mijn eigen tafel zou gaan moeten doorbrengen.
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)