Het was vandaag een gewone saaie dag.
Ik stond vanmorgen op om 7:54. Kan ook 7:55 geweest zijn trouwens.
Dat komt omdat mijn wekker al sinds jaar en dag op 7:45 staat en 7:54 één snooze daarna is. Ik gebruik die negen snoozeminuten om wakker te worden en moed te verzamelen om weer een dag aan te gaan. Die ene minuut extra heb ik soms nodig om mijn benen over de rand van het bed te krijgen. Zo ’s morgens vroeg weigeren ze in het begin nog wel eens dienst. Een lichaam slijt met de jaren. Als je iets veel en langdurig gebruikt, gaat de schwung eruit als je het niet voldoende onderhoudt. En de artritis is daar niet helpend in natuurlijk. Ik had beter mijn best moeten doen vrees ik.
Als dan mijn benen over de bedrand bungelen hoef ik enkel nog maar van mijn verhoogde bed af te glijden en te gaan staan. Ik probeer mijn voeten altijd rechtstreeks in mijn pantoffels te mikken die ik de avond ervoor instapklaar heb neergezet. Als ik raak mik mompel ik: “One hundred and eighty!”. Niemand die meejuicht maar ik vier mijn eigen feestje en stap met een glimlach de dag in.
Dat bed is verhoogd omdat ik mezelf anders ’s morgens omhoog moet werken om op eigen benen te kunnen staan. Nu hoef ik alleen maar van het bed omlaag te glijden en sta ik gelijk al. Die wijsheid is mij ingegeven door de thuiszorg.
Mijn bed staat op van die verhogingen die zwangeren hebben vlak voor een bevalling. Waarom dat zo is is mij nog steeds een raadsel. Maar ik doe er op mijn ouwe dag mijn voordeel mee.
Om ’s avonds mijn bed ín te komen heb ik trouwens een klein opstapje laten maken. Dan is de klim niet zo hoog. Gelukkig ben ik nog creatief genoeg in denken.
Nou en dan het ochtendritueel. Het stramme geschuifel naar de badkamer, de plas op het verhoogde toilet (standaard in deze woningen) en dan het wassen, het scheren en het aankleden. Ben ik zomaar een klein uur zoet mee.
Eens in de week heb ik de eer om te douchen. Of nee, om gedoucht te wórden. Vandaag was niet die dag, dat zou hem een stukje minder saai hebben gemaakt.
Het ontbijt, bestond uit een boterham met iets zoetigs, meestal aarbeienjam want dat smeert zo makkelijk. Hagelslag, dat heb ik opgegeven. Dat ligt al naast boterham voor ik het erop mik.
De maaltijdservice bracht mij vandaag een blinde vink geserveerd met doorgekookte aardappelen op een bedje van veel te zachte snijbonen. En een jus van ‘instant-iets’.
Oh ja… de suikerpot is omgevallen vandaag. Ja, dat was me wat, want de kruimeldief waarmee ik het wilde opzuigen had geen stroom meer. De stekker lag ernaast omdat ik daar soms de oplader van elektrische tandenborstel insteek. Tja… dat vergeet ik dan. Dus heb ik de suiker met een nat doekje opgeveegd. Resultaat: de tafel plakt aan alle kanten. Morgen niet vergeten de huishoudhulp te vragen de tafel te ontplakken.
Ik zei het al… het was een gewone saaie dag.
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)