we spelen allemaal ons eigen leven het doek gaat op, daar zijn we dan het doek gaat neer en we zijn af daartussenin daar zit ons stuk het applaus dat klinkt zelfs als die ovatie heet is bestemd voor dodemansoren en wordt door ons, de artiest niet meer gehoord geen buiging geen nog een keer het bloemenmeisje kust ons niet ze weet niet eens voor wie ze zijn haar bloemen legt ze naast de lauwerkrans ze schikt het lint nog even recht wij opgeschminkt en afgelegd gaan door de artiestenuitgang op naar de vergetelheid het duister in uitgespeeld
___
Vers uit mijn brein
© Hugo Vos
Mijn woordenbrein wil alle kanten op. Iedere donderdag in 2022 laat ik hem zijn gang maar gaan. En ik kijk verwonderd toe wat hij nu weer produceert. Kijk gerust mee.