ik golf over een eindeloze rivier van stenen in de bedding van een kloof roerloos ondergaan ze mijn tred terwijl ik beweeg over de loop die hen daar bracht hun tred zoveel trager dan de mijne een langzame beweging door de eeuwen die stenen wachten niet op mij maar op het water dat woest en kolkend weer zal komen dat zal ze een kleine stap verplaatsen vormen tot wie ze nog niet zijn of niet… ze hebben tijd wat is een seizoen door de ogen van de stenen? een stap door de oneindigheid wat is een seizoen voor mij de vluchtige passant? een teken van mijn eindigheid
___
© Hugo Vos
Iedere maandag in 2022 schrijf ik een vers op verzoek. Een woord, een thema, een foto… je kunt me van alles aanreiken. Als ik er op aanga dan zoek ik er in mijn woordenbrei(n) de juiste woorden bij. Dus voel je vrij!
Deze week: Louise Grapendaal: Een eindeloze rivier van stenen.