Van mij hoeft het niet. Echt niet. Been there, seen it, done it. Seks… ik weet het niet. Niet aan mij besteed. Maar ja… ik zit in een fokprogramma. Dus ik zal wel moeten. Aan mijn aaibaarheid ligt het niet hoor. Ik ben zacht, ik ben vriendelijk en heel erg toegankelijk. Alsjeblieft zeg. Doe mij wat bamboe en ik ben tevreden.
Maar goed, ik snap het wel, het voortbestaan van onze soort zit er aan vast. Dus nu zit ik hier met Xue in een verblijf. ‘Of we het maar even willen doen met elkaar’.
Hoe dan?
Ze is maar drie dagen per jaar vruchtbaar. En dan moet ik maar net zin hebben. En aan haar gedragingen te zien is dit een van die drie dagen.
Mijn verzorger zei me: “Dan máák je maar zin!”. Dus oké. Tja, ik ben bamboetechnisch toch van hem afhankelijk. Dus nu zit ik hier nu uiteindelijk met haar in één verblijf.
En eerlijk gezegd… zij lijkt ook niet echt zin te hebben.
Ik moet wél zeggen… ze doet haar naam eer aan. Ze is maagdelijk wit, daar waar ze wit is. Maar ze is ook gitzwart waar ze zwart is. Haar ogen zijn amper vindbaar in de vlekken op haar gezicht. Dat maakt me nieuwsgierig naar haar. Wat gaat er in haar om? Waar kijkt ze naar? Wanneer kijkt ze naar me? Kijkt ze überhaupt? Ze lijkt vooral bezig met haar bamboe.
Ze lijkt volledig geconcentreerd op de twijgen. Ze stopt ze in haar mond, krult haar lippen eerst om de stam en haalt deze heel langzaam naar opzij. Langzaam verdwijnen de opstropende blaadjes in haar mond. Daar lijkt ze mee te spelen. Dan neemt ze een hap van de stam zelf. Oeh… ik moet er niet an denken dat dat mijn stam zou zijn.
Zie je? Nou ben ik het momentum al weer kwijt.
Wacht… ze kijkt naar me! Ja, ze kijkt! Toch? Ze steekt weer een twijg in haar momnd en trekt hem weer opzij, terwijl ze me aankijkt. Zou ze dan toch…? Ik heb te weinig ervaring. Geen idee wat wat betekent.
Als ik nou langzaam haar kant op ga? Wat zou ze dan doen? Wat zou ik dan doen? Nee… ik ga niet. Of toch wel… laat ik eerlijk zijn, hoe vaak krijg ik de kans.
Wat?
Praat ik nou vanuit verlangen? Dat kan niet. Dat kén ik niet. Ik heb geen verlan… mijn hemel wat doet ze nu met die bamboe? Oh wow. Dit doet me iets. Ze lijkt het er om te doen. Ze kijkt me aan terwijl ze sabbelt, heen en weer… likt… Got wat gebeurt er…? Ik wil haar aanraken. Ik wil haar rug onder mijn buik voelen. Ik ken dit niet, maar het kan me niks schelen. Kijk ze draait zich met haar rug naar me toe! Ik krijg toestemming. Ik krijg zin! Wat houdt me nog tegen?
Wat is ze zacht! Wat is ze warm! Wat is ze vochtig daar! Wat… ooooooh wow! Wat gebeurde er zojuist? Is dit het? Was dit het? Ze gaat weer apart zitten. Ach wat stelde het ook voor? Maken ze zich hier nou zo druk om? Ik weet niet… wacht maar weer een jaar. En dan nog… ik hoef niet zo nodig.
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)