kijk als mens dan zeg ik hoi mijn naam is Hugo als je me kent dan had je dat allang gezien een hond begint met ruiken aan bepaalde delen bevestigt daarmee wie de ander is misschien en een koe, kent die de vlekken van haar zuster? denkt die al grazend, hé jou ken ik, leuke stier en als ik in het bos zo’n hele grote bult zie vraag ik mij af, hoe herkent een mier een mier? of neem de pinguïns… die dragen allemaal hetzelfde zij keren altijd toch weer tot wie ze trouw beloofden en als sardientje in een school van duizend vissen zie je dan bekenden tussen al die vissenhoofden? en zo niet, wat blub je dan? ik ben Jodokus? ik heb het haring en forel nog nooit zien doen kameleons, om over hen nog maar te zwijgen dan zijn ze geel, of rood en dan opeens weer groen och de wereld die zit vol individuen het is een wonder toch als men elkaar herkent ik ben zo blij dat ik zo ’s morgens in de spiegel men niet afvraag: wie is dat toch die vent?
___
©FuroreHugo
De natuur. We zijn er onmiskenbaar onderdeel van. Je kunt je er nooit genoeg bewust van zijn.
Iedere zaterdag in 2022 wil ik daar met mijn woorden een steentje aan bijdragen.
Een observatie, een beleving, een gedachte. Precies dat waar de natuur zelf zo sterk in is.