Er klonk gehoest achter het gordijn. Iemand stond op en het geluid van de televisie bleef onverminderd doorkwetteren. Er was geslof hoorbaar en het gordijn schoof open. Een oude rondborstige vrouw met heftig geblondeerd krullen kwam door de gordijnen tevoorschijn. Ze keek Jan Vermeer aan en wilde weer omdraaien. “Jou hoef ik hier niet meer,” sprak ze, “Ik wil dat je mijn hotel verlaat.”
“Dat was ik niet van plan,” sprak Jan Vermeer, “En jij weet dondersgoed waarom.”
“Ik wil met jou niets meer te maken hebben,” zei de oude vrouw terwijl ze stil bleef staan voor het gordijn, met haar rug naar Jan Vermeer toe.”
“Je bent te laf om me in de ogen te kijken,” sprak Jan Vermeer, “maar je zult ‘het’ toch wel in de ogen moeten kijken Maria Stuivenberg.”
“Er valt helemaal niks te zien.” sprak ze. Ze duwde een gordijn opzij om naar binnen te lopen toen achter haar een metaalachtig geluid hoorbaar was.
“Blijf staan.” sprak Jan Vermeer.
Ze bleef staan. “Als jij mij nu doodschiet bewijs je mij een dienst,” sprak ze, “En zul je zelf je tot aan je graf nog steeds alle vragen hebben die je hebt.” Ze liep door de gordijnen naar de ruimte erachter. “Jij wint er niets mee en ik ben je dankbaar.”
De gordijnen sloten zich achter haar.
Even hing er een stilte. En toen klonk er een oorverdovende knal.
___________
2023 ©Hugo Vos
(Dit is een bemoeiverhaal.
Je kunt je met het verloop van dit verhaal bemoeien. Welke vragen heb je bij dit verhaal? Waar wil je graag antwoord op? Wat hoop je dat er gaat gebeuren?
Zet het in een commentaar hieronder en wie weet neem ik het mee in het vervolg)
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.