geen gat

soms zie je er geen gat meer in
en komen slechts de randen boven
die scherpe messen van ’t bestaan
die je van je helderheid beroven

dan zoek je naarstig naar het licht
maar tast je doelloos in het duister
vult je gedachtenwereld zich
met dat naargeestige gefluister

als van: had dan ook je best gedaan
of: hoe je op had moeten passen
dan voel je stekend alle scherven
je oh zo dunne ziel bekrassen

dan hoop je in je tranenzee 
noodlottig te verzuipen
tot je je er aan over geeft
en je jezelf eruit voelt kruipen

want slechts in overgave kun je zien
dat een gat veel ruimte bied
veel méér is dan die rauwe randen
maar ja… dat zag je even niet