Het was een bijzonder telefoongesprek dat hij had gehad met Allegonda. Nadat hij zijn adres had doorgegeven, had hij haar gevraagd wanneer ze nou ook alweer hadden afgesproken. (Zij had natuurlijk weer in haar paperassen moeten duiken, kwam met twee verschillende data aan, om vervolgens samen met Gerard te concluderen dat het toch echt donderdag was). Daarna had hij gevraagd of zij altijd zo chaotisch was. Ze was gaan schateren. Ze had cliënten die nog véél erger waren dan zijzelf. Dus ze noemde zichzelf ‘Alles behalve chaotisch’. Structuur zoekend’ noemde ze het liever. Want als je het niet hebt moest je het zoeken. Dát was ze gaan doen in haar leven en was daar heel goed in geworden. Ze had van de nood een deugd, en gekker nog, haar vak gemaakt. Ze was door haar chaos expert geworden in het zoeken van de ruimte tussen de rommel door. Want hoe gek het ook klonk, chaos bood de gelegenheid om ruimte te vinden. Je moet er alleen met de juiste blik naar kijken. Geanimeerd vertelde ze over haar zoektocht en hoe ze geworden was wie ze nu was. Hij had geboeid geluisterd en vragen gesteld. Ze had ook naar hem gevraagd. Hoe het kwam dat hij wel de rommel, maar niet de ruimte zag. In Japan hadden ze daar een woord voor: 'MA', de ruimte tussen de gebeurtenissen. De leegte rondom de chaos. Hij moest de MA leren gaan zien. Ze hadden samen gelachen over anekdotes waarin de MA ver te zoeken was. Ze hadden herkenning gevonden in elkaar. Ze had geschaterd toen hij vertelde dat zijn net opgevouwen kleding door haar telefoontje nu alweer als een grote rommelige berg op de grond lag. Toen ze na anderhalf uur bellen hadden opgehangen met een uitgelaten: “Tot donderdag” (Welke ze gelijktijdig zeiden, waar ook weer hard om gelachen werd.) was er iets veranderd in Gerard. Het bloed leek sneller door zijn lijf te stromen. Zijn mondhoeken voelden wat raar aan. Zaten hoger. Zijn ogen leken zachter in hun kassen te liggen. Hij pakte de single happy sock van de vloer, stak zijn hand erin. Met zijn andere hand duwde hij de voorkant van de sok terug naar de basis van zijn duim. De sock leek een puppet te worden die nu kon praten. “Volgens mij”, zei de sock happy terwijl Gerard zijn hand open en dicht deed, “Kan het wel eens heel gezellig gaan worden donderdag”. En even leek het of de sok naar hem knipoogde.
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)