hij had zijn glimlach ergens verloren ’t was op de weg van toen naar nu hij was gestruikeld in het leven de val was bitter, scherp en hard toen hij weer opkrabbelde het gat zag in zijn mooie ziel druk was met zijn tranen deppen heeft hij er niet meer aan gedacht hij ging weer verder op zijn pad zijn glimlach ergens in de modder struikelde hij zelfs nog een keer waarbij hij ook zijn mildheid brak de mensen om hen heen verkilden zagen slechts die norse man die zonder glimlach door het leven liep die kon je beter mijden wat je niet krijgt dat geef je niet dat hielden ze zichzelf voor met strakgetrokken monden niemand die hem zijn glimlach gaf behalve dan dat kleine kindje dat daar geheel geen weet van had die deelde gul de kuiltjes in de wangen en voelde welk verdriet eronder lag
___
© Hugo Vos
Iedere maandag in 2022 schrijf ik een vers op verzoek. Een woord, een thema, een foto… je kunt me van alles aanreiken. Als ik er op aanga dan zoek ik er in mijn woordenbrei(n) de juiste woorden bij. Dus voel je vrij!
Marijke van Keulen: Lieve glimlach