kijk hem zitten daar achter zijn bord zijn ogen op de telefoon hij proeft ook nu niet wat hij eet wat zij zorgvuldig heeft gemaakt ze kan zich niet herinneren wanneer het is gaan doven het ging gestaag, ’t was druk de kinderen, een volle baan ze heeft ook niet voor hem gekookt maar voor zichzelf en hij eet mee consumeert al zoveel jaren zelfs toen in bed nog leven was nog zeven maanden tot ‘t pensioen mijn god, hoe overleeft ze dat dan komt hij nog veel dichter op haar en op de afstand die er is hoe breed kan in zesenveertig jaren de kloof worden die… mijn god…. als ze echt heel eerlijk is er eigenlijk van ’t begin al was ze wil al jaren weg, maar hoe, waarheen voor de kinderen kan ze ’t niet maken ze moet de oma spelen voor het grut de rol die ze slechts toegewezen kreeg ze staat op en ruimt maar af hij naar de kamer en de tv zwijgend tikt de tijd zich voort totdat de dood hen -ooit- bevrijdt
___
© Hugo Vos
Iedere maandag in 2022 schrijf ik een vers op verzoek. Een woord, een thema, een foto… je kunt me van alles aanreiken. Als ik er op aanga dan zoek ik er in mijn woordenbrei(n) de juiste woorden bij. Dus voel je vrij!
Deze week Elke van Dijk: ‘Lange afstand relatie’