Lief dagboek,
Wat is het lang geleden dat ik in je geschreven heb. Ik heb je laten verslonzen en dat spijt me. Hoe lang lig je nou al niet in het laatje van mijn bureau? Toen ik je er uithaalde lag er gewoon een laagje stof op je! Er is ook zoveel gebeurd in mijn leven! Ik had het gewoon te druk met leven om in je te schrijven.
Maar hier ben ik weer.
Waar te beginnen?
Allereerst heb ik de stomste ouders van heel de wereld!
Vooral mamma is erg. Ze bemoeit zich overal mee. Dan kleed ik me weer niet goed, dan eet ik niet netjes genoeg. Dan zeg ik weer de verkeerde dingen. Het houdt niet op. Ik snap echt niet waarom ik bij ze woon.
En pappa is een seniele ouwe zak. Die zit de hele dag maar een beetje werkeloos op een stoel voor zich uit te staren bij het raam. Als mamma op me begint te foeteren dan is hij het altijd met haar eens! Alsof hij ook maar enig benul heeft waar het over gaat!
Als ik eens tegen haar inga, dan zegt ie: “Luister naar je moeder!” De meeloper. Die man heeft geen eigen mening. Hij luistert echt altijd naar haar. Mijn moeder is een heks en hij laat haar haar gang gaan. Slappe zak.
Oh lief dagboek, ik wilde dat ik ze kon laten opbergen in een tehuis. Maar daar zijn ze nog veel te goed voor zeggen de instanties. Echt ik heb het uitgezocht. Maar je moet een indicatie hebben. Ja en die krijgen ze niet. Dus ik zit nog wel even met ze opgescheept. Ik had gewoon nooit bij ze moeten intrekken lief dagboek. Maar nu is het te laat.
Ik wilde echt dat ik andere ouders had.
Die van Anne-Fleur die zijn veel leuker. Die trekken er tenminste op uit, maken grapjes, doen spelletjes met elkaar en Anne-Fleur is laatst nog een weekje met ze op fietsvakantie geweest. Ze hebben allemaal een elektrische fiets daar. Gekregen van de man van Anne-Fleur. Ja die had dan ook een goeie baan bij het ministerie. Die kan dat betalen. En Anne-Fleur verdiende zelf ook niet slecht als schooldirecteur. Dus die hebben een riant pensioen.
Die van mij is nooit verder gekomen dan boekhouder bij dat kantoor van Hendrickxen waar hij die snol tegenkwam van een Isabelle. Isa-belle… nou zo ‘belle’ is ze niet hoor met haar haakneus, haar eeuwige uitgroei en haar hangtieten. Daar heeft hij in ieder geval niet lang van kunnen genieten! Och als dat allemaal niet gebeurd was lief dagboek, dan was ik nooit hierin terecht gekomen.
Maar ik moet stoppen nu. Ik hoor de traplift. Mijn moeder komt vast omhoog om te kijken wat ik aan het doen ben. Snel, ik ga je dichtdoen nu. En goed verstoppen. Maar ik beloof je, Ik schrijf snel weer in je! Ik laat je niet weer zoveel jaren onaangeroerd!
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)