Oh dagboek! Hoe een gruwel dit alles. Ik weet eigenlijk niet eens waar te beginnen. Was ik maar nooit geboren!
Nadat mijn moeder, na haar hartverzakking, zich herpakt had, is ze vragen gaan stellen aan mijnheer en mevrouw Lodeizen. “Welk arrangement hadden zij dan voor ogen? Hoe hadden zij dat arrangement dan precies in gedachten? Welke overeenkomst zagen zij daaraan verbonden?”
De ‘Kwestie’ tot wie ik geworden ben is niks meer dan een overeenkomst tussen twee partijen, dagboek!
Mijn vader hield zich, zoals te verwachten, afzijdig en liet mijn moeder al het werk doen. Frederick was mij alleen maar met zijn pretoogjes aan het observeren.
Och dagboek toch, ik durf amper op te schrijven wat ze allemaal bedisseld hebben. Maar ik moet het aan iémand kwijt en jij bent de enige die me begrijpt!
Hou je vast…
Mevrouw Lodeizen is fysiek niet meer in staat om mijnheer Lodeizen aan “zijn gerief” te doen komen… Dat verbaast me gezien haar conditie niks, dat snap jij ook dagboek. “En mijnheer Lodeizen, ‘Frederick’ is ‘nog zo ontzettend viriel’ ”. En daarom zijn zij beiden tot de slotsom gekomen dat er een bijvrouw moest komen. En, lief dagboek, je mag drie keer raden op wie de keuze is gevallen!
Ze zien het serieus als mijn voorrecht dat ze mij, de dochter van ‘dit smaakvolle echtpaar’ als uitverkorene aangewezen hebben. Oh dagboek, het wordt nog veel erger…
De mogelijke overeenkomst zal er uit bestaan dat ik ga inwonen bij de familie Lodeizen. Dat ik een persoonlijk assistente krijg toegewezen, dat ik me financieel geen zorgen hoef te maken en dat er een flink deel van de erfenis mijn kant op komt.
Oh dagboek toch… hoe vreselijk dit alles. En het erge is… er zit een aantrekkelijk kantje aan. Ik kan eindelijk weer het huis uit!
Maar welke prijs betaal ik?! Hij is vér over de negentig. En ik moet het bed met hem gaan delen? En waar blijft zij dan? Kijkt ze toe?! Ieuw!!
En er is nog méér, dagboek! Toen mamma vroeg wat het hén zou opleveren, zei mevrouw Lodeizen: “We zullen haar heropvoeden tot een dame van aanzien. We zullen haar weer terug in het regime van de etiquette manoeuvreren en haar weer volgens de juiste standaarden leren kleden”, terwijl ze met een zuinige blik naar mijn blouse en broek keek.
Het was op dat moment dat er een glimlach op het gezicht van mijn moeder verscheen. Ze wisselde een snelle blik vol geheimtaal met mijn vader uit, die onmerkbaar knikte.
“Dan” zei mijn moeder, “Denk ik dat we het maar moesten doen…”
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)