Lief dagboek,
Wat ziet een viriele man van 93 in een vrouw van 71?
Eergisteren vroeg Frederick mij of ik met hem ‘een kopje thee wilde nuttigen’ in de serre met uitzicht op de rododendrons. (Dat is een andere serre dan degene die uitkijkt op de beeldentuin.).
Fiona had uit mijn nieuwe garderobe een rode Georgette blouse van Elisabetta Franchi voor me klaargelegd en een mooie casual zwarte getailleerde rok van Fendi. Ze heeft smaak. Het kleedde me prachtig af. Frederick complimenteerde me dan ook direct toen ik de serre binnentrad.
Hij was galant, schoof mij de stoel aan toen ik plaatsnam en vroeg belangstellend of het verblijf mij hier kon welgevallen.
De tafel was gedekt met een eenvoudig Wedgwood theeservies geflankeerd door een etagère waarop een gesorteerd assortiment petitfours. Ik kijk daar al niet meer van op. Over alles hier is nagedacht. Vreemd ook hoe snel je aan dat soort dingen went.
Oh dagboek, ik ben zo in verwarring van alles.
Frederick en ik wisselden wat beleefdheden uit en toen begon hij onderzoekend de onvermijdelijke richting op te vragen. Of mijn nieuwe garderobe mijn goedkeuring kon dragen? En wat ik vond van de meegeleverde tailor-made lingerie?
Nou moet ik zeggen, dat ik in eerste instantie verbijsterd had gekeken naar de luxe doos waarin, tussen vloeipapier, verschillende onderkleding in passende sets lag te pronken. Maar toen ik, uit pure nieuwsgierigheid, de eerste combinatie aantrok was ik verkocht. Zacht als zijde en mijn vrouwelijke oude vormen kwamen er prachtig in uit. Ik leek wel 15 jaar jonger!
Ik complimenteerde hem met de keuze van de coupeuse die de familie had gemaakt en de keuzes die zij had gemaakt. Hij glimlachte.
“En hoe kijk je aan tegen de praktische kant van het arrangement waar jij deel van uit maakt?” vroeg hij. Hij keek me met die guitige ogen doordringend aan. Er ging een siddering door mij heen.
Ik zei hem eerlijk dat ik er van gruwde dagboek en hij glimlachte opnieuw.
“Dat begrijp ik.”, zei hij. “Het lijkt me in jouw plaats ook heel affreus.”. Hij legde zijn vingertoppen op de vingers van mijn rechterhand. Weer die siddering! “En ik zie ook hoe het juk van de bemoeienis van jouw moeder haar indruk achterlaat op je schouders.” Er welde verdriet op in mijn ogen. “Ik wil je enkel zeggen”, zei hij, “Dat ik maar eens per maand van je diensten gebruik zal maken en dat ik in de tussenliggende periode respectvol met je om zal gaan, dat het je daar aan niets zal ontbreken en dat het die ene keer per maand misschien wel…”, en daar zweeg hij even, “Het misschien wel zo zou kunnen zijn, dat jij niet mij maar ik jou aan je gerief ga helpen.”
Lief dagboek… ik weet niet wat ik hier mee aan moet. Ik vind dit reuze beangstigend.
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)