hij zou zijn hoofd graag zachtjes leggen op zijn moeders warme schoot haar vingers door zijn krullen kroelend maar ’t kan niet meer want ze is dood ’t zou ook een heel erg raar gezicht zijn een volwassen man, zo groot toch ’t kind in hem dat is nog klein ach ’t kan niet meer want ze is dood toch heeft hij soms haar liefde nodig dan is dat kind in hem in nood heeft hij maling aan volwassenheid maar ach ’t kan niet meer want ze is dood
___
Vers uit mijn brein
© Hugo Vos
Mijn woordenbrein wil alle kanten op. Iedere donderdag in 2022 laat ik hem zijn gang maar gaan. En ik kijk verwonderd toe wat hij nu weer produceert. Kijk gerust mee.