Het geblaf vanachter de schutting bij de buurman kwam zoals golven in de branding. Soms heftig, soms kalm en soms was het even zelfs weg, maar in de regel hield het niet op. Het was een zwaar geblaf. En kwam van diep uit het lijf van dat beest.
Zo was het het ook met de emoties van Mariëtte. Het kwam met golven, het hield niet op en het kwam diep vanbinnen uit haar lijf.
Ze had er geen controle op waardoor haar emoties steeds getriggerd werden. Dan was het de blik op de schutting als ze uit het keukenraam keek. Dan was het het continue geblaf. Dan weer het overhoop gehaalde gazon. Dan weer de sanseveria die nog steeds als op vers gedolven graf op een hoopje aarde onder de vensterbank lag. Ook Kiki die steeds met opgetrokken bovenlip naar buiten, of grappig genoeg, haar aan zat te kijken triggerde haar. En natuurlijk de gedachten aan de bekentenis van Johan, die had opgebiecht dat hun nieuwe buurman het product was van zijn buitenechtelijk escapades met hun voormalige buurvrouw Monique. Marriëtte wist niet of ze nou erbarmelijk moest huilen of onbedaarlijk hard moest lachen. Soms leiden emoties een compleet eigen bestaan.
Johan had met de verhuizing er op gestáán dat hij de buren zou helpen het bed te demonteren. Schijnheilige zak. Waarom? Om nog één keer de geur van zijn avonturen te kunnen ruiken? A sentimental journey into achtergebleven vaginale feromonen van die slettebak Monique?
Al vóórdat ze buren waren geworden had hij een kind verwekt bij haar, bekende hij. Hij brak zelfs even. Het kind was afgestaan aan een adoptiebureau. Monique had een half jaar later Rogier ontmoet maar de intense relatie met Johan was niet stopgezet. Sterker nog, dat zij buren waren geworden was een vooropgezet plan door Monique en Johan samen.
Op een gegeven moment waren er de brieven gekomen. Gericht aan Johan. Van Jens, zoals dat joch bleek te heten. Hij had Johan getraceerd. Hoe, dat was vooralsnog een raadsel, maar het was een feit. En ‘ooit’, zo stond er in de brieven, ‘ooit’ zou Johan zijn rol als vader alsnog moeten oppakken. ‘Daar zou Jens wel voor zorgen!’
Wat Johan niet wist was dat Marriëtte de brieven had gelezen. Stuk voor stuk. Ze was geschokt natuurlijk en was benieuwd of Johan de boel in de openheid zou gooien. Toen dat niet gebeurde, toen is het plan in Marriëtte gaan broeien.
Ze had genoten van de spanning die werd opgebouwd in Johan toen de confessie kwam na het hele circus dat was opgestart. Het breken van zijn stem. Het stof waar hij door kroop. De excuses. De schuld. En het ineenkrimpen toen ze de drama-queen in zichzelf aanboorde en speelde alsof ze instortte van woede en verdriet. Ze had hem de deur gewezen. ‘Ga maar bij je bastaardkind wonen!’ had ze geroepen terwijl ze dramatisch de verbandtrommel van de keukentafel veegde.
Toen hij huilend en vloekend een tas met onderbroeken ging inpakken boven, had zij Jens geappt. “Hij komt eraan,” stond er in de app, “Leef je maar helemaal op hem uit.” Smiley.
Ze knipoogde naar Kiki, die een twinkel in de ogen kreeg en even haar bovenlip liet zakken.
____
(Dit is een bemoeiverhaal. Je kunt je ermee bemoeien. Ik ben al een aantal zaken subtiel aan het inbrengen. Dank voor de input. Welke vragen heb je? Waar wil je graag antwoord op? Zet het in een commentaar hieronder en wie weet neem ik het mee in het vervolg)
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)