onze natuur

we konden naar de bomen kijken
en zeggen: ‘dat is de natuur’
genieten van hun kleurenpracht
in het verstilde najaarsuur 

we konden naar de herten luisteren
en zeggen: ‘hoor toch die natuur’
ons verbazen om die paringsroep
in het vroege avonduur 

we konden naar de bliksem wijzen
en zeggen: ‘sterk is de natuur’
klein zijn als een boom ontvlamde
in haar heet verzengend vuur

we konden van een prooi-strijd gruwen
en zeggen: ‘wreed is de natuur’
de pijnlijke ongelijkheid voelen
en wat vonden we die zuur

we konden ons erbuiten plaatsen
en zeggen: ‘daar is de natuur’
ons er superieur aan maken
'wij staan aan het stuur'

we konden al dat moois verwoesten
en zeggen: 'ach 't was maar natuur'
tot we merkten dat  we 't zelf ook waren
...in ons allerlaatste uur