weer is iemand doodgegaan in het flatgebouw dat ik bewoon volwassen kinderen met vuilniszakken lopen af en aan gooien hele stukken leven weg die groene jurk met bloemen ze droeg hem nog op haar verjaardag de sloffen met haar hielensporen op een platte kar met wieltjes rijden ze het groene ladekastje dat zo belangrijk voor haar was -ze wist precies waar alles lag- naar buiten toe waar haar bed al als een puzzel naast haar fauteuil in planken staat te wachten morgen komt de vuilniswagen die eet haar op het laminaat waarop ze sjokte dat kruidenrekje de pendule die al drie jaar niet meer tikt haar voordeurmat die welkom heet de spiegel uit de gang waarin ze nooit meer zichtbaar is
___
Vers uit mijn brein
© Hugo Vos
Mijn woordenbrein wil alle kanten op. Iedere donderdag in 2022 laat ik hem zijn gang maar gaan. En ik kijk verwonderd toe wat hij nu weer produceert. Kijk gerust mee.