(Dit vers laat zich het beste lezen op een groot scherm ;-).
ooit jaren later toen de aarde dor en verlaten was en alle mensen uitgestorven of weg naar verdere planeten ruïnes enkel nog karkassen waren van een heel erg drukbevolkt verleden er van natuur niets meer te bekennen was kiemde er op een stoffig pleintje één plantje op het wilde het zo graag nog een keer opnieuw proberen het kopje wat verlegen en voorzichtig naar de grond gekeerd kwam het omhoog, voelde zonlicht op haar o zo tere blanke steeltje richtte zich op om zich te laven aan die verkwikkende energieke warmte waardoor het zich kon openen en de bloem werd zoals het ooit was bedoeld
(c) FuroreHugo
Iedere dag een vers.
Gevangen in verdichte taal: een gedachte, een beleving, een observatie die me deze dag aantikte.
Ik vind het erg leuk als je me volgt en zo af en toe een reactie geeft.
Vul je e-mailadres in of gebruik de ‘volg-knop’ en je ontvangt iedere dag een dagvers dagvers.
Ik sta overigens ook open voor verzoekversjes. Draag gerust een onderwerp aan ;-).