door Hugo Vos | nov 4, 2020
ik heb een soort van heimwee naar iets wat niet bestaat een verlangen tussen wat ik had en wat nog komen gaat er ging zoveel voorbij zoveel is ook nog niet gebeurd daartussenin ligt mijn verlangen dat heb ik nu al...
door Hugo Vos | nov 3, 2020
vandaag bezocht ik oude dodenhun stenen vuil verzakt en grijsver in de vorige eeuw begraveneen Mies een Zus een Jet en Gijsook zij liepen ooit rond op aardehadden een pa een zus of kindwerden vervloekt, gemist, verguisthebben gelogen, hebben gemind ik heb een liedje...
door Hugo Vos | nov 2, 2020
ik woon tussen twee buren in met ramen aan dezelfde zijde ze kijken beiden naar de wereld hetzelfde uitzicht dus voor beiden mijn ene buurman heeft een mening die duwt hij mij steeds door de strot hij zet zich af tegen de wereld bij hem voel ik me rot mijn andere...
door Hugo Vos | nov 1, 2020
ik heb onbedaarlijk hard gelachen eerst met mijn mond toen uit mijn borst daarna begon mijn buik hard mee te doen tot mijn hele lijf zich dubbelvouwde en toen de tranen uit mijn ogen stroomden ik ze met mijn palm uitwiste wist ik dat toen god verdriet uitvond hij...
door Hugo Vos | okt 31, 2020
ik ken een man met een verleden een mens met pijn en met verdriet die heel soms even weer dat kind wil zijn maar ja, een huilplaats heeft ie niet ik ken een vrouw met een verleden die vol met tranen zit en vol met pijn die als een meisje soms wil huilen maar niet meer...
door Hugo Vos | okt 30, 2020
we hebben allemaal wel schade hoe je ons ook wendt of keert ergens heeft het leven ieder wel een duidelijke les geleerd of het nou ‘vroegkinderlijk onthecht’ heet of ‘psychisch getraumatiseerd’ kijk liever eerst naar wat ons vormde voor je iemand...
door Hugo Vos | okt 29, 2020
de lafaard sprak ik ben een moetje het ging bij de start al mis ik had geen keuze dan te komen dus ik nam die hindernis de held die boog en sprak ik groet je want weet je wat bijzonder is jij voegt je naar d’omstandigheden je bent meegaand en dus een...
door Hugo Vos | okt 28, 2020
de liefde was ontsnapt vanuit de strak omsloten wei waarin men haar liet grazen het hele dorp trok er op uit om de liefde terug te krijgen het ging er hard aan toe verbeten kweten zij hun taak want wie de liefde vangen zou zou op handen straks gedragen stompend duwend...
door Hugo Vos | okt 27, 2020
drijf mee met de golven op die rivier van de steeds veranderende werkelijkheid roei niet tegen de stroom op ook niet met de riemen die je hebt het put je uit drijf mee zie het wisselende landschap op de oevers langstrekken als...
door Hugo Vos | okt 26, 2020
hij had de liefde geplant ooit in een ver verleden hij gaf het licht en water en alles wat het nodig had het ontkiemde, groeide voortvarend uit kwam vol tot bloei er rijpten zaadjes in het hart hij gaf het haar ze nam het aan stralend renden ze door bebloemde velden...
