‘Papsi…?’ ‘Ja jongen?’ ‘Denk je dat het ooit op gaat?’ ‘Wat jongen?’ ‘Houden van…’ ‘Ben je daar bang voor?’ ‘Soms...’ ‘Wat zou je doen als het op was denk je?’ ‘Ik denk heel hard huilen…’ ‘En wat maakte je dan aan het huilen denk je?’ ‘Dat ik dan niet meer van je kan houden!’ ‘Zou je dat dan missen?’ ‘Ja!’ ‘Misschien is missen ook wel houden van…’ ‘Huh?’ ‘Anders hoefde je niet te huilen toch?’ ‘Oh ja…’ ‘…’ ‘Papsi…?’ ‘Ja jongen?’ ‘En als de jouwe op is?’ ‘Wat dan jongen?’ ‘Zou je dan ook huilen?’ ‘Ik zou heel, heel, heel erg hard huilen.’ ‘Gelukkig…’ ‘Papsi…?’ ‘Ja jongen?’ ‘Ik zou ook heeeeeeel erg hard huilen.’ ‘Dat weet ik jongen. Dat weet ik.’
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)