‘Papsi…?’ ‘Ja jongen?’ ‘Hoe kan mamsi nou een sterretje zijn? ‘Tja…’ ‘Ze is toch in de grond nu?’ ‘Ja jongen.’ ‘Dan kan ze toch geen sterretje zijn?’ ‘Nee. Maar sommige vinden het fijn om dat te denken.’ ‘Tante Fleur doet dat.’ ‘Ja?’ ‘Ja, want die zei:Jouw mamsi woont nu bij de sterren.’ ‘Tja…’ ‘…’ ‘Papsi…?’ ‘Ja jongen?’ ‘Waarom denken sommige mensen dat? ‘Dat vinden ze fijn…’ ‘Maar waarom dan?’ ‘Dan hoeven ze niet echt afscheid te nemen.’ ‘…’ ‘Papsi…?’ ‘Ja jongen?’ ‘Ik wil ook niet echt afscheid nemen’. ‘Ik ook niet jongen.’ ‘Maar ik geloof niet dat mamsi een sterretje is.’ ‘Ik ook niet jongen.’ ‘Ik blijf gewoon heel veel aan haar denken.’ ‘En wat denk je dan?’ ‘Hoe ze was…’ ‘En waar denk je dat dan?’ ‘In mijn hoofd. Maar dan word ik steeds verdrietig.’ ‘Dat geeft niks hoor jongen. Ik doe hetzelfde…’ ‘Papsi…?’ ‘Ja jongen?’ ‘Misschien is mamsi wel een sterretje in mijn hoofd.’ ‘Oh dat lijkt me heel fijn. En is ze dan niet alleen?’ ‘Nee, want jij bent daar ook.’ ‘Oh ja…’ ‘En het is mijn hoofd. Dus ik ben er ook.’ ‘Ik vind het een reuze goed idee jongen.’
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)