mijn lichaam doet zijn eigen ding
vervormt, puilt uit, blubbert zich
inmiddels door het dagelijkse
mijn brein dat kijkt meewarig toe
“Had je maar” en “Zei het toch”
weerklinkt als hol gemekker in mijn schedel
mijn lichaam zucht en weet het
maar ja verleiding he?
de slappe pogingen om te trainen
struikelen in obstakels als blessureleed
of agendatechnische verschuilingen
mijn lijf wil er duidelijk niet aan
“Eigen schuld” en “Dan niet mauwen!”
rolt het door mijn schedel heen
mijn lichaam laat de schouders zakken
en stopt er nog wat chocolade in
toch krijgt het telkens weer dat besef
“Zeg”, vraagt het, “Wie stuurt hier eigenlijk mijn lichaam aan?”
mijn brein kijkt dan schichtig om zich heen
“Ja als we zo beginnen dan…”
zo ruziën mijn brein en lijf al jaren
zich langs kilo’s chocolade trainingsschema’s heen
gebeurt er niks en dij ik uit
ik zit erbij en kijk er met een biertje naar
Teken de laatste work-out die je hebt gedaan.