de hond was veel te dik en als ik eerlijk ben een lelijk vet gedrocht zo’n opgepropt klein mormel dat alleen maar schijten kan en blaffen vanuit een overdaad aan rimpels in zijn nek en een buik zo breed dat het een wonder is dat zijn pootjes naar de grond toe wijzen terwijl gestrekt opzij vanuit de wetten der natuur veel meer voor de hand zou liggen dan zoals ie zijn behoefte deed, veel te driftig kleine hoopjes overal en zenuwachtig om de anderhalve meter daar zijn darmkanaal waarschijnlijk niét naar de grond kon wijzen of in dat opgeblazen lijf überhaupt niet wist waar het zijn uitgang had en het qua werking ook weinig verder kon bedenken dan een brei van natterige drek te produceren dat als het er dan uitkwam twijfelde de anus te verlaten omdat het bang was weg te spoelen en nooit meer af te kunnen remmen om uiteindelijk in wat laatste krampen het gehele maag- en darmkanaal mee naar buiten te spuiten en het hele wezen dat hij was binnenstebuiten te keren zoals ook onsamenhangend zijn geblaf niets anders was dan een ongecontroleerd krakeel van driften en geluiden die beter binnen in hem zouden blijven toch werd ik door een schoonheid in de natuur der dingen getroffen toen ik zijn baasje zag en met bewondering aanschouwde hoe zij in staat blijkt baas en hond in alle opzichten op elkaar te laten lijken
___
©FuroreHugo
De natuur. We zijn er onmiskenbaar onderdeel van. Je kunt je er nooit genoeg bewust van zijn.
Iedere zaterdag in 2022 wil ik daar met mijn woorden een steentje aan bijdragen.
Een observatie, een beleving, een gedachte. Precies dat waar de natuur zelf zo sterk in is.