zeg pappa als ik mij aanschouw terwijl ik ’s morgens voor de spiegel sta moet ik mijzelf steeds weer tot jou verhouden want door de toverkracht van DNA zie ik daar steeds weer jou
___
Gedicht: © Hugo Vos
In vorm blijven. Dat is de kunst. Iedere vrijdag in 2022 giet ik mijn woorden in een voorbedachte vorm. Welke vorm ik kies hangt af van in welke vorm ik zelf verkeer. Want vormgeven is soms hard werken.
Gekozen versvorm van vandaag:
Het handje. Vorige week mislukte mijn poging voor deze versvorm. Want echt, hij is keimoeilijk om ‘m zo te schrijven dat hij aan alle regels voldoet.
Deze week mijn revanche. Ik mag mijzelf een hand geven! Het is gelukt. (Bloed zweet en tranen!)
“Het handje” is een vijfvingerig vers. In deze versvorm richt een mens, dier, plant of ding zich tot iets of iemand in een monoloog. De pink is vier jamben lang, de duim drie. De drie centrale vingers zijn vijfjambig, maar de middelvinger is (typografisch of door vrouwelijk rijm) langer.
Een jambe klinkt als ’tatá’ (Dus onbeklemtoonde lettergreep wordt gevolgd door een beklemtoonde)
Regels: 5
Schema: ababa
Metrum: eerste regel: vier jamben
regel 2/3/4: vijf jamben
regel 5: drie jamben