door Hugo Vos | mrt 24, 2021
’t is één minuut voor negen de avondklok belt aan laatste hakketikken haasten zich dertig seconden nog een vrouwenstem een mannenlach gekuch een voordeur slaat vijftien seconden ik word vast stil en tel hem af om hem te horen slaan die klok nul ’t is tijd de avond...
door Hugo Vos | nov 9, 2020
zo ’s avonds laat, gordijnen dicht moet ik opeens weer aan je denken je blonde haar, je fijn gezicht dat glaasje wijn inschenken ik mis je aan de tafel hier je lach, de vrolijke gesprekken het plankje kaas en het plezier opeens besloot je te vertrekken je echo houdt...
door Hugo Vos | jul 10, 2019
in mijn hoofd staat het ledikant waarin ik lag als kind nog opgemaakt te wachten tot ik terugkeer opgekruld duim in de mond hopend op de avondkus die pappa brengen komt welterusten reus tot morgen het laken als een witte strook strak omgeslagen de enveloppe waar ik...
door Hugo Vos | jun 22, 2019
ik geniet op mijn balkon in de verte zakt voorbeeldig traag de zon en steekt de bomen aan ontvlammend in een rode gloed de wolken die erachter staan kleuren blozend mee het is alsof ik op mijn handen sta met wolken als een omgekeerde zee...
