er zitten korsten op mijn ziel restanten van zovele wonden gedroogd verdriet verleden tijd maar toch… hedendaagse korsten ze zitten er en af en toe laat er een los dan heeft er heling plaatsgevonden dat lucht weer op soms is er ook die neiging een korst vroegtijdig los te trekken onhebbelijk verlangen ik scheur daarmee zo'n wond weer open dat brandend protesteert ook jij bedoeld of onbedoeld schuurt af en toe weer plekken los zorgvuldig toegedekt omdat de pijn te groot... te kwetsbaar... och arme ziel van mij hoe groot ook jouw verlangen je tere huid te tonen slechts de warme zalf van zachte liefde kan wat verlichting brengen
___
Vers uit mijn brein
© Hugo Vos
Mijn woordenbrein wil alle kanten op. Iedere donderdag in 2022 laat ik hem zijn gang maar gaan. En ik kijk verwonderd toe wat hij nu weer produceert. Kijk gerust mee.