Als je naar de mens kijkt met al haar oordelen is de valkuil dat je gaat oordelen over het oordelen. En dan ben je zelf natuurlijk geen haar beter. Ik heb altijd geprobeerd om weg te blijven uit het oordelen. Onmogelijk natuurlijk, maar ik heb er steeds vredelievend op gereageerd. Wie ik ook tegenkwam en wat me ook werd aangedaan, hij of zij die misbruik van mij wilde maken zou er wel een goede reden voor hebben denk je niet? Dat ik me uit huis heb laten wegbonjouren is ook niet voor niks geweest. Zij en Frank en ook ik zullen er wel een goede reden voor gehad hebben, niet?
Ik was thuis natuurlijk al lang klaar. We pasten niet. Ik wilde haar geluk niet in de weg staan. En ik vond het prima zoals het was. Toen de wending kwam vond ik dat net zo prima. Ik was oprecht benieuwd wat het me zou gaan brengen. Wat ik er van kon leren. Dat is een kunst die ik iedereen gun. De wereld zou er veel toleranter door worden.
Ik heb enorm veel geleerd van de straat. Het is een goeie leerschool. ‘De goot’ is een wereld vol rangen en standen. Er wordt net zo’n ratrace gelopen als daarboven. Ook in de goot wordt er gevochten om de beste plek op de rots. Ook in de goot wordt je geaccepteerd of uitgespuugd. Je begeeft je gewoon in een andere roedel.
Alleen… velen op straat hebben niks meer te verliezen. En als je niks te verliezen hebt ga je het spel harder spelen. Maar de wapens zijn niet anders. Wantrouwen en jaloezie zijn het kruit. Boosheid en agressie zijn de vuurwapens. En natuurlijk zijn er de landmijnen van vernedering en uitsluiting die onderhuids worden gelegd. Maar kijk eens goed. Is dat buiten de goot, in de ‘beschaafde’ wereld, anders? Ze worden daar minder openlijk gehanteerd. Dat is het enige verschil.
Ik heb gelukkig het vermogen om alle conflict uit de weg te gaan. Die ‘stoornis’ weet je nog? Waar de dokter (vond dat ik) last van had. Ik heb zoveel mensen gesproken aan wie ik mijn verhaal vertelde die me zeiden: “Je had voor jezelf moeten opkomen!” Tuurlijk. Dat had gekund. Of ik kon me voegen met de situatie zoals die me werd aangereikt. Ik heb mijn medemens centraal gezet en niet mijzelf. Zie het als een keuze.
“Maar je hebt zoveel verloren! Je huis, je relatie, je auto, je baan, je bed, je waardigheid!”. Ja… zo kun je er naar kijken. Ik heb ook heel veel gewonnen. Ik heb mijn waardigheid juist behouden. Ik heb de vrede bewaard. Ik heb mijn innerlijke rust gevonden. Ik leef dagelijks in het hier en nu. Ik heb meer vrienden gemaakt dan vijanden. Ik heb meer vrienden dan ik had in het reguliere bestaan. Ik heb een hechtere band met Puk dan ooit te voren en zij met mij. En ik ben gelukkig.
Mariska en ik zijn maatjes gebleven. We gaan beiden onze eigen weg, komen elkaar her en der tegen en we verstaan elkaar op een diep niveau. Mijn huis is mijn straat. De straat is mijn huis. Het maakt niet uit waar ik ben of waar ik loop. Ik woon er. Ik ben er thuis.
Fijn, dat je even naast me kwam zitten.
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)