Ik heb een aantal fouten gemaakt.
Ten eerste heb ik te weinig meegenomen. Ik dacht, ik vind wel onderdak. Dus ik nam mee: mijn toilettas, een paar onderbroeken, mijn flanellen pyjama en een paar boeken. Alles in een plastic boodschappentas.
Dat wat ik bij me had is prima voor als je gaat logeren. En dat lukte die eerste nacht ook wel. Ik ging naar Joop, een vriend van me, die mij ten eerste verbaasd aankeek toen ik ’s avonds aanbelde en die, met enig aarzelen, mij binnenliet toen ik hem mijn situatie vertelde. Ik heb die nacht bij hem op de bank geslapen. Maar ’s morgens vroeg ‘moest ik toch echt weer gaan’. Wat ik snapte, want ja… Je rekent er niet op om niemand voor langere tijd in huis te nemen.
Die dag ben ik voor het eerst gaan ‘lopen’. Zo noem ik het maar als ik een beetje rondzwerf door de stad. Van plek naar plek. Zonder doel, zonder bestemming. Het ‘lopen’ geeft me de rust om mijn situatie te overdenken. Een plan te trekken…
Ik piekerde me suf waar ik mijn tweede nacht zou kunnen doorbrengen. Natuurlijk had ik een hotel kunnen nemen maar ik had nog een fout gemaakt… de domste wellicht, ik had mijn portemonnee thuis laten liggen.
Langs huis gaan was geen optie voor me. Daarmee zou ik het nodeloos ingewikkeld maken voor haar.
Ik ben geen held. Dat heb je inmiddels wel in de gaten natuurlijk. Ik wilde de confrontatie niet aangaan. De dokter noemde het ooit een ‘Vermijdende persoonlijkheidsstoornis’. Maar ja, ‘stoornis’… Tegenwoordig is alles een stoornis. Ik kies gewoon voor het vredelievende pad. Ik houd niet van de confronterende aanpak. Een als iemand anders iets anders wil dan ik, wat zou ik die ander dan in de weg staan? It’s a way of living. A way of beïng zou ik zelfs willen zeggen. Maar goed, de dokter noemt het liever een stoornis.
Maar ik dacht tijdens het ‘lopen’ die dag wel bij mezelf: Ik mag wel wat avontuurlijker worden inderdaad. Ze heeft misschien gelijk. ‘Ga het avontuur eens aan!’ Dus ik zei tot mezelf: Wat als ik alles inderdaad nou eens achter me laat en een nieuw leven begin?
Hier lag een kans. En het werd me in de schoot geworpen.
Joop had me die ochtend een riant lunchpakket meegegeven. Dus om eten hoefde ik me geen zorgen te maken nog. Een slaapplaats dat was van belang.
En daar op dat moment begon het echte avontuur.
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)