twee telefoongesprekken in de trein luidruchtig voor me in de wagon naast het feit dat het me stoorde zorgde het ook dat ik wel lachen kon want even dacht ik dat twee mensen in dialoog zaten te praten maar dat ik hier twee solo’s hoorde kreeg ik pas later in de gaten het leek ook echt op een gesprek de timing was toevallig prachtig om de beurt een zinnetje het klonk daardoor eendrachtig tot ik op de inhoud lette en verstaan ging wat ze zeiden geen benul kreeg van de kant waar dit gesprek me heen zou leiden ik kon geen enkel touw vastknopen aan de lijn van hun verhaal en vroeg me minstens vijf minuten af waarom praten ze zo abnormaal ’t was dat we op ‘t station aankwamen en de een de trein uit stapte terwijl de ander door bleef praten dat ik daar mijn vergissing snapte
___
Vers uit mijn brein
© Hugo Vos
Mijn woordenbrein wil alle kanten op. Iedere donderdag in 2022 laat ik hem zijn gang maar gaan. En ik kijk verwonderd toe wat hij nu weer produceert. Kijk gerust mee.