de regen denkt: zoek het maar uit ik zal geen traan meer laten de wereld is er slecht aan toe ze hebben het niet in de gaten de sneeuw die ziet opvallend wit met bloeddoorlopen ogen ik heb geen zin meer om te vallen zegt ze, ze hebben mij bedrogen de wind zucht diep vanuit haar longen waaruit ze haar frustratie blaast en roept wie denkt ‘ik draag geen schuld’ die zit er echt volledig naast de zon witheet van grote woede hangt ook enorm te balen en zal echt nog miljarden jaren haar boosheid naar de aarde stralen de mensheid denkt hou toch eens op ’t was vóór mij dat men het verzaakte misschien is dat nog wel het ergst en pijnlijkst wat de natuur zo raakte
___
©FuroreHugo
De natuur. We zijn er onmiskenbaar onderdeel van. Je kunt je er nooit genoeg bewust van zijn.
Iedere zaterdag in 2022 wil ik daar met mijn woorden een steentje aan bijdragen.
Een observatie, een beleving, een gedachte. Precies dat waar de natuur zelf zo sterk in is.