’t was twaalf november
in hemdsmouw en in korte broek
hoorde ik de ganzen in de lucht
ver boven mij
argumenteren
de zon hing laag
vanaf mijn punt bezien
leken ze, van onderaf beschenen,
hun gouden eieren
mee te dragen
waarheen, waartoe?
dat was hun vraag
en ook de mijne
de zomer was niet weggegaan
dus waarom zouden zij?
toch trok er iets
dat ze deed vliegen
met grote v
in de haast en de illusie
dat kou hen op de hielen zat
___
©FuroreHugo
De natuur. We zijn er onmiskenbaar onderdeel van. Je kunt je er nooit genoeg bewust van zijn.
Iedere zaterdag in 2022 wil ik daar met mijn woorden een steentje aan bijdragen.
Een observatie, een beleving, een gedachte. Precies dat waar de natuur zelf zo sterk in is.