“Wat weet je zelf eigenlijk al van mij?” vroeg De Liefde terwijl het me meenam naar een soort van bioscoopzaal. Er stonden twee roodpluche stoelen midden in de ruimte. Op het scherm, dat ik nog het best kan beschrijven als een soort venster op de wereld, draaide een film die ik niet meteen kon thuisbrengen. Het was een ‘alles tegelijk’ en tegelijkertijd een ‘alles geïsoleerd’.
Terwijl De Liefde me uitnodigde om plaats te nemen antwoordde ik dat ik wel een beeld had, maar dat ik niet de juiste taal had om daar vorm aan te geven.
“Ja, dat begrijp ik wel,” sprak het glimlachend, “dat wat ik werkelijk ben is niet makkelijk in taal te vangen.” Het was even stil tussen ons in. “Ik zal je nog wat extra beeld geven,” zei het, “misschien dat je het zonder woorden vindt.” Op het scherm kreeg ik plots beelden in het vizier van oorlogsgeweld, aanslagen, schietpartijen, zinloos geweld, echtelijke ruzies, scheldpartijen en ga maar door. Beelden die ik in mijn aardse aanwezigheid, (Laat ik het maar even ‘beneden’ noemen, want net zoals er geen sprake was van tijd, was er ook geen sprake van ruimte.) beelden die ik, beneden dus, in overvloed kreeg aangereikt en zoveel mogelijk probeerde te vermijden.
Ik zag bommen inslaan. Steekwapens in lichamen verdwijnen, ik zag hoe kogels lijven doorkliefden en uiteen reten. Ik zag mannenhanden met kracht op vrouwenwangen neerkomen, vuisten op kinderlichamen inwerken, mensenvoeten wild in de flanken van honden trappen. Ik zag psychisch geweld, seksueel geweld, machtsgeweld. Ach ik kan het hele scala van geweld dat ik zag hier één voor één opnoemen, ik zag alles, echt álles. Maar laat ik het verder bij me houden, ik ben al expliciet genoeg. Het zijn beelden die hier in het aardse alleen maar afschuw, pijn en verdriet oproepen. Daar waar ik was, zeg maar ‘bóven’, raakten de beelden niet. Ze waren er gewoon. Ze deden niets. Scènes uit een film die niet binnenkomt. Ik kon het allemaal objectief waarnemen. En ik wist: Dit zijn live beelden.
Ik keek De Liefde aan. “Waarom zie ik dit?” vroeg ik, “Wat heeft dit met jou te maken?”
De Liefde zweeg even. “Omdat je wilt ontdekken wat ik ben.” antwoordde het even later.
“Maar…” begon ik.
“Je moet ánders kijken dan je gewend bent,” sprak het. “dan zie je het.”
Ik was verward. Wilde nog meer vragen stellen. Maar De Liefde wees enkel maar naar het scherm. En liet me iets anders zien.
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)