Goed. Mijn ware zelf. Die ga ik leven. Punt is natuurlijk wel dat ik uit een nest, en meer specifiek, uit een geslacht kom van gedomesticeerden. Daar gaat een hele lange lijn aan vooraf. Maar ergens ligt de oorsprong toch in de wildernis. Die zit hoe dan ook nog in me. Het is een kwestie van dat opzoeken en daar de impulsen van volgen. Hoe moeilijk kan het zijn?
Heel soms schiet ik weleens in de flow daarvan. Als mijn mens het pingpongballetje gooit bijvoorbeeld. Maar de weg naar mijn ware ik gaat lang zijn en niet vanzelf ben ik bang, want meestal lig ik gedomesticeerd te lummelen. Waarvan een groot deel van de tijd op haar schoot nota bene!
Ik zit overigens ook graag op de rugleuning van de bank. Zoals nu. Dan kan ik over de planten in het raamkozijn heen kij…
Wacht even… een duif. Daar, buiten de mij gegeven kaders, op een tak, zit een heuse duif!
Oké, concentratie dan nu. Voelen! Ja! En geen fouten maken. Stilzitten… heel stil zitten! Zoek de jager in jezelf. Ogen op de duif richten.
Mooi. Ik zit stil. Behalve mijn staart. Dat ding leidt een eigen leven. Stil jij! Nou… vooruit, alleen je puntje dan.
Wat voel ik nu? Spanning in mijn buik. Oh heerlijk, die buik. Mijn mens kan altijd zo fijn met haar handen door mijn vacht kriebelen daar. Maakt me altijd aan het spinnen.
Ho stop. Ik moet moet met mijn ware zelf bezig. Vóelen moet ik. Concentratie op de duif. Hoe eet je zo’n ding eigenlijk? Dat beest zit vol veren. Nou ja, da’s van later zorg. Eerst jagen. Je hebt die oerjager in jezelf. Opletten nu! Oh ja… spieren aanspannen. Ogen op de duif. Alle energie naar de achterpoten. Spanning verzamelen daar, klaarmaken voor de sprong. Klauwen nog even binnen houden. Die gaan pas naar buiten tijdens de sprong. Zie je? Ik weet best nog veel! De jager zit nog in me! Ongelooflijk eigenlijk he?
Kom op nou! Focus! Klaarmaken voor de sprong. Stilzitten. Spanning verzamelen. Momentum kiezen. Duif doet haar persoonlijke hygiëne, voelt zich niet bespied. Afstand? Haalbaar! Drie!… Twee!… Één en GO! Klauwen uit en… AUW!! KUT!! Kader! Vensterglas!! Geen grip! Draaien!! Benut de plant! Aaargh! Valt! Andere plant! Nee! Die ook! Ik ook! Poten naar beneden! Lijf draaien! Snel!! Klauwen in! En landen!! Check! Auw! Plant op mijn hoofd. Potgrond op mijn rug! Potscherven! om mij heen. Wegwezen nu! Onder bank! Vlug! Voor mijn mens komt. Is ze thuis? Maakt niet uit. Wegwezen. Hoe dan ook.
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)