Ik dacht dat ik, als wild dier in spé, ogen had die in het donker konden kijken. Maar helaas. Als het echt pikkedonker is zie ik he-le-maal niks. En dat heeft toch iets veroorzaakt in me denk ik.
Zelf de koelkast openmaken was geen optie. Ik heb het geprobeerd. Echt. Maar het was geen doen. Mijn pootje gleed steeds weg onderaan die deur. Zelfs toen ik diepe nagelsporen maakte in het rubber erachter veranderde er niets.
Toen kreeg ik een idee. Een wild dier is een meester in verstoppen, sluipen en versnellen als nodig. Die vaardigheden moest ik benutten!
Ik ben achter de prullenbak gaan zitten. Ze zag me niet. Toen ze de koelkast opende en zich omdraaide ben ik er onhoorbaar naar toe geslopen. Puur op de kussentjes van mijn poten langzaam naar voren. Niks moeilijks aan. Adem in en opperste concentratie. Mijn mens lette nog steeds niet op toen ik omhoog sprong naar de tweede plank. (Onderin was geen ruimte, daar zat een bak volg groente en je weet hoe ik als carnivoor daarover denk.)
Ik ben achterin gaan zitten. Dat was nog spannend, want ik zat ter hoogte van het lampje. Maar ze heeft me niet gezien.
Tja en toen ging het licht uit. Bij mijzelf ook. Ik raakte volledig in paniek. Ik zag niks meer, dacht dat ik blind geworden was! Ik begon wild om me heen te slaan, rondjes te rennen in het pikkedonker in die krappe ruimte. Geen idee meer waar ik was en waarom. Ik duwde vanalles opzij en om. Ik mauwde vanuit het diepste van mijn buik. Een soort oerkreet. Man, wat een kracht zat daarin.
Toen mijn mens de deur geschrokken opentrok en het licht weer aanging was het bij mij nog uit. Ik bleef tekeer gaan. Er rolde van alles van het plankje af de keuken in. Opnieuw ging er glas stuk. Melk droop naar beneden, het was een grote paniekbende. Ik ben er overheen gesprongen naar boven naar de slaapkamer gerend en onder het bed gaan zitten.
Maar het licht bij mijn mens ging ook uit! Tierend is ze me achterna gerend. Ze probeerde me onder het bed vandaan te halen. Ik heb naar haar geblazen als een waarschuwing, maar ze luisterde niet. Toen heb ik naar haar uitgehaald. Naar die uitgestoken maaiende arm en hand onder dat bed die mij wilde straffen.
Mijn nagels gingen diep haar vlees in. Ik heb een lange haal gemaakt met al mijn nagels. Ze schreeuwde het uit en begon nog harder te vloeken. Ik ben nog verder onder het bed gekropen.
Ze pakte een bezemsteel en begon te poken. Bloed droop over de bezemsteel en drupte op de grond. Ik blies nog harder. Toen ze met haar ander hand kwam heb ik opnieuw uitgehaald. Opnieuw mijn nagels in haar vlees gezet. Ik heb wederom hard geblazen om mijn grenzen aan te geven. Ik heb een oerdrang in mijzelf omhoog voelen komen die ik nog nooit zo sterk gevoeld heb. Vanuit diezelfde oerschreeuw die ik eerder had. Wát een kracht zit er in me!
Ik ben écht een wild beest. Ik nader mijn bestemming. En weet nu heel diep van binnen welke laatste stap ik nog moet zetten.
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)