mijn glazen hart speelt een onzinnig spel
op het speelbord van mijn leven
de tegenstander is mijn metalen brein
die denkt te weten hoe het spel gespeeld
mijn glazen hart speelt op gevoel
plaatst zetten daardoor ingegeven
mijn metalen brein wikt, weegt, heroverweegt, denkt vooruit
en terug. Wat nou als en als nou niet, wat dan?
het is een langdurig spel, bloedstollend soms
mijn glazen hart toont ruimte-gevend haar geduld
als mijn metalen brein weer eens, en dan weer niet
en dan uiteindelijk tóch weloverwegen plaatst
en als mijn glazen hart -heel kwetsbaar soms-
een zet speelt die ook hemzelf verrast
kijkt mijn metalen brein met grote ogen toe
verbijsterd over zulk een risico en vraagt zich af
hoe kan het en waarom wat zit er achter en ervoor
hoe pareer ik de gevolgen van en word ik of- of defensief?
en dan komt meestal toch en minzaam die lach
op zijn gezicht waarmee hij roestig toch: verdomd!
wie er winnend is ik weet het niet, het spel dat duurt
al zoveel jaren en voor wie ik zijn moet evenmin
ik kan slechts toezien hoe ik, houten pion, mijn plekken krijg
soms impulsief, soms weloverwogen
Speel het spel dat je als laatste hebt gespeeld
Gekozen versvorm:
Ik heb een beetje gespeeld met onafgemaakte zinnen en hoorplaatsing 😉