hij had het expliciet gevoeld die man die ik niet kende maar iets in hem vandaag was onmiskenbaar anders ik zag dat duidelijk aan hem een lach dreef op zijn lippen zijn ogen lekten zonnestralen en in zijn tred zat gretigheid het kind in hem ontsnapte met zijn meer dan tachtig jaren we hadden even oogcontact dat was voor hem voldoende om mij vrijmoedig aan te spreken ’t is lente!, sprak hij blij, ’t is lente! en in mijn hart ontsproot een krokus
___
© Hugo Vos
Iedere maandag in 2022 schrijf ik een vers op verzoek. Een woord, een thema, een foto… je kunt me van alles aanreiken. Als ik er op aanga dan zoek ik er in mijn woordenbrei(n) de juiste woorden bij. Dus voel je vrij!
Deze week Harrie Hendriksen: Lentekriebel