door Hugo Vos | okt 25, 2021
een donsveertje dwarrelend in de zonnewind zo zacht kan de liefde zijn vier vingernagels schrapend langs het schoolbord zo indringend kan de liefde zijn een wolkenland badend in het paars-oranje morgenlicht zo mooi kan de liefde zijn een hamerslag op een...
door Hugo Vos | okt 24, 2021
het stadsplan van jouw leven van het begin tot aan het eind wordt door niemand uitgetekend omdat het in de tijd verschijnt te weten waar de hoofdstraat ligt de stille wegen en de drukke wijken de kennis waar je wezen moet tijdens je reis zal het pas blijken pas als...
door Hugo Vos | okt 23, 2021
zo toegewijd als hij steeds was in het zorgen voor mijn moeder daar sprak zijn pure liefde uit haar lichaam stram en krom vol pijn zo liefdevol kon dus mijn vader zijn daar knaagt nog iets in mij die toegewijde vader kreeg ik niet, dacht ik mijn kinderziel gekweld van...
door Hugo Vos | okt 22, 2021
hoe hij daar stond ’t was niet normaal dat mooie woord pontificaal het keek ons aan ons allemaal strak in de ogen pontificaal hij deed niet naar of zo het oogde zelfs sociaal maar hij bleef staan pontificaal ik werd nieuwsgierig wel naar zijn verhaal en zei: vertel me...
door Hugo Vos | okt 21, 2021
aan zesentwintig letters en een setje interpuncties ga ik mezelf te buiten ik schreeuw zo lang ik kan mijn denken op papier totdat mijn vingers tuiten in het residu dat achterblijft die zinnelijke woordenbrij lees ik de stolling van mijn...
